Ο Linnaeus είχε εκδώσει έναν ακριβή κατάλογο όλων των ζώων και των φυτών και φυσικά, το πρακτικό του πνεύμα δεν τον άφηνε να πιστέψει στον δράκο που ξεφυσάει φωτιές, αφού πολύ απλά ο ίδιος “δεν τον είχε δει ποτέ”. Όλες αυτές τις γλαφυρές μορφές των δράκων τις θεωρούσε καθαρό γέννημα της ζωηρής φαντασίας των ανθρώπων και πίστευε πως μπορούσε μεμιάς να τους σβήσει από τους θρύλους και να τους εξανεμίσει από τις παραδόσεις.

Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι πολύ παράδοξο. Δε συναντάμε τον δράκο μόνο στα έπη του Βορρά, στους θρύλους των Βίκινγκς και των Νορμανδών, αλλά τον βρίσκουμε ακόμα και ως έμβλημα στην Κίνα και μάλιστα, όχι ως ένα βλοσυρό πλάσμα, αλλά ως ένα ευεργετικό ον.

Λένε πως στη Βαβυλώνα διατηρούσαν ζωντανό έναν δράκο και τον περιεργάζονταν ως ένα εξαιρετικά αξιοπερίεργο ζώο. Αλλά και στους μύθους των αρχαίων Ελλήνων αναδεικνύεται πολλές φορές η μορφή του. Το ίδιο συμβαίνει στην Αφρική, στο Μεξικό, στο Περού, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τον εικονίζουν πάντα ως ερπετό, με φοβερά δόντια, με τεράστιο στόμα που εξαπολύει φλόγες και φυσά δηλητηριώδεις ατμούς. Το πελώριο βαρύ του σώμα στολίζεται συχνά με αγκάθια, με κέρατα, καμιά φορά και με φτερούγες.

Μάλιστα, ο Ελβετός φυσιοδίφης της Αναγέννησης Conrad Gesner είχε αναφέρει τα εξής:

“Συχνά, στις γερμανικές χώρες είχαν θεαθεί να πετούν στον αέρα δράκοι. Τελευταία ακόμη, είχε θεαθεί ένας δράκος να πετά στον ουρανό του Sankt Goar της Γερμανίας. Οι κάτοικοι του χωριού τον είδαν μέρα μεσημέρι, κατακαλόκαιρο, σαν να ήταν κρεμασμένος από τον ουράνιο θόλο κι ο δράκος αυτός κουνούσε δυνατά τη θεόρατη ουρά του”.

Όλα αυτά είναι πολύ περίεργα, στ’ αλήθεια. Είναι πράγματι ο δράκος αποκύημα της ανθρώπινης φαντασίας; Μια οπτασία, ένα ανύπαρκτο ον, που ταξίδεψε νοερά στο υποσυνείδητο όλων των λαών της υφηλίου και εξαφανίστηκε μπροστά στο αυστηρό βλέμμα των επιστημόνων, όπως υποστήριζε ο Carl Linnaeus;

Όμως, όλες αυτές οι παραδόσεις κι όλοι αυτοί οι μύθοι θα πρέπει να περιέχουν κάποιον πυρήνα αλήθειας. Κάποια μακρινή εικόνα κρύβεται μέσα σ’ αυτά τα παραμύθια, που με την πάροδο την χιλιετηρίδων απέκτησε ένα εύρος, καθώς ο καθένας πρόσθετε κάτι καινούριο, ώσπου απέκτησε την όψη που αναγνωρίζουμε σήμερα.

Ο Άγιος Ιωάννης στην “Αποκάλυψη” κάνει αναφορά σ’ έναν δράκο και δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο Άγιος Γεώργιος σκότωσε με το μακρύ του δόρυ ένα τέτοιο τεράστιο πλάσμα.

Όταν τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες άρχισαν να μελετούν με μεγαλύτερη προσοχή τα απολιθωμένα οστά προϊστορικών ζώων και επιχείρησαν να αναστηλώσουν τα διάφορα ευρήματά τους, βρέθηκαν ενώπιον μιας καταπληκτικής ομοιότητας μεταξύ των σύγχρονων αναπαραστάσεων και των παλαιών ξυλογραφιών που φιγουράρουν σε χοντρά βιβλία περασμένων αιώνων.

Κι όμως, οι άνθρωποι του 17ου και 18ου αιώνα δεν είχαν μπροστά τους αυτές τις οστέινες αναπαραστάσεις, για τις οποίες απαιτήθηκε κοπιώδης επιστημονική εργασία δεκαετιών. Τα απολιθώματα αυτά ανήκαν σε τεράστια σαυροειδή, τα οποία είχαν εξαφανιστεί πολύ πριν εξελιχθεί ο άνθρωπος, ίσως ακόμα και προτού εμφανιστεί στη Γη.

Στη νήσο Komodo της Ινδονησίας ανακαλύφθηκε ένα ογκώδες ερπετό, που αποτελεί τη μεγαλύτερη σαύρα στον πλανήτη μας, με μήκος που φτάνει τα 3,5 μέτρα, ίσως και παραπάνω. Ο Δράκος του Komodo, όπως αποκαλείται η σαύρα αυτή, έχει θανατηφόρο σάλιο, ενώ στο στόμα του υπάρχουν 60 περίπου αιχμηρά δόντια, σχεδιασμένα να τεμαχίζουν και να σκίζουν σάρκα. Θεωρείται ένας εξαιρετικά επικίνδυνος θηρευτής, καθώς επιτίθεται και καταβροχθίζει οποιοδήποτε έμβιο ον, ακόμα κι ένα νεαρό του είδους του ή και ολόκληρο άνθρωπο. Κυνηγά και στήνει ενέδρες σε όλα τα ζώα του οικοσυστήματός του κι έτσι, είναι από τα πιο ικανά αρπακτικά της Γης.

Άλλωστε, ακόμα και κατά την Εποχή των Παγετώνων, ζούσαν στην Ευρώπη γιγαντιαία σαυροειδή μήκους 10 και 20 μέτρων, συγγενικά με τον Δράκο του Komodo. Μπορεί μάλιστα, να ζούσαν και κατά τη διάρκεια των πρώτων ανθρώπινων πολιτισμών, ούτως ώστε να υπάρχει η πιθανότητα να αποτέλεσαν το πρωτότυπο για τις μυθικές μορφές του δράκου.

Η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από ιστορίες με δράκους, πολλές από τις οποίες αποτελούν ωραιότατους συμβολισμούς. Για παράδειγμα, ένας πασίγνωστος μύθος είναι αυτός της Λερναίας Ύδρας, την οποία σκότωσε ο Ηρακλής. Τι ήταν, όμως, η Λερναία Ύδρα; Ήταν ένας πελώριος δράκος με εννέα κεφάλια, που λυμαινόταν τον βαλτότοπο της Λέρνης, κοντά στο Άργος.

Προφανώς, ο μύθος της Λερναίας Ύδρας συμβόλιζε τους ελώδεις πυρετούς, που φαίνεται πως ήταν μια πληγή της Ελλάδας και ήταν δύσκολο να καταπολεμηθούν.

Τα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας, άλλωστε, δε σταματούν εδώ. Γονείς της Λερναίας Ύδρας ήταν δύο άλλα τερατόμορφα όντα, ο Τύφων και η Έχιδνα και αδέλφια της ήταν ο Όρθος, ο Κέρβερος και η Χίμαιρα, με τις τρομακτικότατες μορφές τους.

Αλλά και ο Πύθων ήταν ένα άλλο φοβερό τέρας που έμοιαζε με δράκο. Αυτή η χθόνια θεότητα, με σώμα φιδιού, φύλαγε το Μαντείο των Δελφών. Ο Πύθων ζούσε σ’ ένα σπήλαιο και προστάτευε το ιερό της Γαίας, της μητέρας του, στην οποία ήταν αρχικά αφιερωμένος ο ιερός αυτός χώρος.

Ο θεός Απόλλωνας κατόρθωσε να τον σκοτώσει, μωρό ακόμα, καθώς, με τη βοήθεια της Ήρας, ο Πύθων κυνηγούσε να κατασπαράξει τη μητέρα του, τη Λητώ, για να εμποδίσει τη γέννησή του. Από τότε, το ιερό αφιερώθηκε στον Απόλλωνα και η ιέρεια του μαντείου ονομαζόταν Πυθία.

Ο δράκος, αυτό το μυθικό ον, κοσμεί τις παραδόσεις και τους θρύλους όλων σχεδόν των λαών εδώ και χιλιετίες, χωρίς να ξέρουμε ακόμα αν η ύπαρξή του αποτελεί παραμύθι ή πραγματικότητα.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 13/07/1936…